Θαυμάζω τους δημοσιογράφους και κειμενογράφους γενικότερα που μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει κάτι πρέπει να γράψουν … και το γράφουν.
Εγώ περνάω φάση που δεν ξέρω τι να γράψω… και δεν γράφω
Πολλές φορές ξεκίνησα… έγραψα δυο γραμμές.. και πάτησα παρατεταμένα το delete.
Ζυγιστήκαμε τον Μάρτη, και φάγαμε +160 γρ έτσι γιατί δεν πήγαινε να είναι συνέχεια μείον, θα κακομάθαινα. Μη ρωτήσετε αν έφαγα… ναι έφαγα αλλά όχι τραγικά πράγματα.. πχ ένα βράδυ μοιράστηκα μια πίτσα (των 8 κομματιών), δυο φορές έφαγα από μια πίτα γύρο (δεν μπαίνω στη διαδικασία να το πω σουβλάκι ή σάντουιτς ή καλαμάκι … αυτή η κόντρα έχει απίστευτη πλάκα) και μια φορά έφαγα ένα μεγάλο πιάτο καρμπονάρα και ΟΧΙ δεν ντρέπομαι πολύ τα ευχαριστήθηκα.
Τώρα νηστεύω, και μέχρι το τέλος του Πάσχα θα έχω πάρει 2-3 κιλά καθώς εμένα η νηστεία με παχαίνει.. και σ αυτό ανάποδη είμαι
Βέβαια θέλω να νηστέψω και τα ραδιενεργά σωματίδια Καίσιου, αλλά δεν νομίζω ότι θα τα καταφέρω. Ακόμα θυμάμαι το μαύρο περίεργο σύννεφο του Τσέρνομπιλ το Πάσχα του 1986, μετά το οποίο αυξήθηκε κατά 350% το ποσοστό των ανθρώπων με πρόβλημα στο θυρεοειδή τους, χώρια τα κρούσματα καρκίνου που εμφανίστηκαν.
Και τι να κάνεις? Είναι στον αέρα που αναπνέεις… με λίγη βροχή φτάνει στα λαχανικά που θα φας.. στους υδάτινους πόρους απ όπου θα πιείς, στο χορταράκι που τρώει η αγελάδα και στο γάλα της που θα δώσεις στα παιδιά σου.
Αυτές τις μέρες μου χει κολλήσει και τραγουδάω «φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα»
Η Ιαπωνία καταστρέφεται, η Λιβύη ανατινάζεται, η τσέπη μας ευρωραγεί , οι κότες θα κάνουν φωσφοριζε αυγά και αν κάνουμε παιδιά θα είναι κινητές ραδιενεργές μπαταρίες φτωχά και χρεωμένα….
Είμαι στις μαύρες και απαισιόδοξές μου… Αλλά μου λείψατε μωρεεεεεεε
