Και χοντρή και ανύπαντρη και 35άρα….. η ντροπή της κοινωνίας.

Το τρίπτυχο της αποτυχίας για την μικρή επαρχιακή ελληνική κοινωνία.. και φυσικά είναι αλληλένδετα μεταξύ τους… αν ήμουν αδύνατη… θα ήμουν παντρεμένη.. αν ήμουν 25αρα.. θα είχα χρόνια να αδυνατίσω και να είμαι παντρεμένη στα 35… αν ήμουν παντρεμένη… όλοι θα ήταν υπερήφανοι ανεξαρτήτως κιλών και ηλικίας.. εκτός αν δεν είχα παιδί οπότε και πάλι θα είχαν να λένε ότι τα χρόνια περνάνε κλπ κλπ.

Τέλος… στα 35 ανύπαντρη άτεκνη και χοντρή έχεις όλες τις προδιαγραφές για να βουτήξεις στον Καιάδα

Δεν ξέρω αν ισχύει η ίδια νοοτροπία στις μεγαλουπόλεις, αλλά στην επαρχία είσαι σε καλύτερη μοίρα αν χωρίσεις 3 μήνες μετά το γάμο, ή αφού κάνεις κι ένα παιδί.. παρά να είσαι ανύπαντρη. Η πρώτη κατηγορία απλώς ήταν άτυχη.. εγώ κάτι στραβό έχω –όχι μόνο τα κιλά μου- και είμαι η «γεροντοκόρη» με την κακή έννοια.

Έχω την υγειά μου , τη δουλειά μου , τη περιουσία μου αλλά αν δεν «αποκατασταθώ» δεν θα έχω πετύχει τίποτα. Η αποκατάσταση ακόμα και τώρα έρχεται μόνο μετά το πανηγυράκι που φοράς το λευκό φορεματάκι και μετά ταίζεις στον καλό σου την τούρτα και χορεύεις στο ρυθμό κάποιου άκρως αγαπησιάρικου τραγουδιού… ενώ ξέρεις ότι μέσα του ο γαμπρός θέλει να χορέψει το « θα ζήσω ελεύθερο πουλί»… όπως κι εσύ

Δεν είμαι κατά του γάμου. Όχι μη το πάρετε στραβά. Είναι που βλέπω γύρω μου δυστυχισμένα ζευγάρια να μένουν μαζί για χάρη των παιδιών, και τα διαζύγια να σκάνε με γεωμετρική πρόοδο. Ρομαντική είμαι… πιστεύω στο «μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος» και δεν έχω νιώσει ότι έχω βρει αυτόν που θα έχουμε τις προϋποθέσεις να γεράσουμε μαζί.

Δεν θέλω να παντρευτώ για να βουλώσω στόματα. Δεν θέλω να παντρευτώ για να χωρίσω. Και τέλος….
Δεν θέλω να αδυνατίσω για να παντρευτώ!!!

Και καλά.. τη κοινωνία την γράφεις στα παλαιότερα των υποδημάτων σου… Τον καημό των γονιών σου?? Που ξαφνικά τίποτα απ όσα έχεις πετύχει δεν μετράει αφού δεν έχεις έναν άνδρα και κανα δυο πιτσιρίκια. Που πάνε καλεσμένοι σε γάμους και ντρέπονται όταν τους λένε … αντε να δούμε πότε θα καμαρώσουμε και το Κατερινάκι νυφούλα… Τι περιμένει?? Τα χρόνια περνούν.

Δεν μπορώ να διαχειριστώ τον καημό των γονιών μου και δεν αντέχω να νιώθουν ντροπή για την κόρη τους. Δεν είναι δύσκολο να κάνω έναν αποτυχημένο γάμο και ένα επιτυχημένο διαζύγιο και να κλείσω στόματα.. αλλά γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι δεν είναι αυτό που θέλω.

Θέλω τη μέρα του γάμου μου να είμαι πραγματικά ευτυχισμένη και να πιστεύω ολόψυχα ότι θα είναι για πάντα. Μπορεί και να μην είναι… το ξέρω… αλλά τουλάχιστον να ξεκινήσω μ αυτή τη πεποίθηση.

Θέλω να χάσω κιλά για την υγεία μου, για να μη μου κόβεται η ανάσα σε κάθε διακοπή ρεύματος για να ανέβω 5 ορόφους και για να μπορώ να τρέξω πάνω από 20 μέτρα.. για να προλάβω το λεωφορείο βρε αδερφέ..

Θέλω να αρμενίζω τον καιρό όπως τον βρίσκω … δεν μ αρέσει η μιζέρια.. είμαι μόνη? Να περνάω καλά με τον εαυτό μου.. Είμαι σε σχέση? .. να περνάω καλά με τον σύντροφο μου

Θέλω οι δικοί μου άνθρωποι να με αγαπάνε και να είναι περήφανοι για μένα όπως είμαι….

Θέλω μια γρανίτα λεμόνι με δύο σφινακια τεκίλα…. Και τσιγάρο!